In het hart van Catalonië leeft een traditie die menselijke grenzen tart - de bouw van de indrukwekkende 'castells' ofwel menselijke torens. Berta, een 35-jarige lerares uit Reus, heeft deze unieke culturele praktijk omarmd als een integraal onderdeel van haar Catalaanse identiteit. Laten we haar meenemen op een reis van uitdaging, gemeenschap en trots.

Een Nieuwe Uitdaging

Wat begon als een poging haar broer te behagen, groeide al snel uit tot een onlosmakelijke passie. "Ik had persoonlijke problemen en mijn broer moedigde me aan deze activiteit te proberen om op te vrolijken," legt Berta uit. Vanaf dat moment werd de colla castellers Xiquets de Reus haar tweede familie, met zowel ouders als broers en zussen die deelnamen.

De Essentie van Traditie

Voor Berta betekent tradities als een Catalaan ervaren meer dan alleen toeschouwer zijn - het gaat om volledig onderdompelen in de levensstijl van de lokale bevolking. "Als je de essentie van onze cultuur echt wilt voelen, moet je eraan deelnemen," zegt ze overtuigd. En wat een manier om dat te doen - als een onmisbare crossa in de levende sculpturen die de castells vormen. Als crossa bevindt Berta zich in de kern van de toren, waar ze de baixos/baixes (de onderste laag) helpt om het gewicht van de hele structuur te dragen.

Samen Bouwen 

Het seizoen, dat van februari tot november loopt, vereist een strikte oefenroutine van tweemaal per week. Elke sessie is een uitdaging op zich, waarbij Berta en haar collega's verschillende complexe structuren bouwen om hun posities in de menselijke torens te verbeteren. "Ongeacht of het regent, koud is of te heet in de zomer, je moet je inzetten," vertelt Berta. "Ieder van ons is afhankelijk van de ander om iets moois en betekenisvols op te bouwen."

Een typische oefensessie begint met basisstructuren om op te warmen. Naarmate de sessie vordert, proberen ze steeds uitdagendere constructies. Aan het einde geeft de cap de colla (teamleider) een korte toespraak om de verbeteringen van de sessie samen te vatten en de deelnemers te bedanken of aan te moedigen.

"De grootste beloning is het gevoel van iets speciaals creëren samen met mijn colla." vertelt Berta trots. Die laatste term staat voor de groep castellers die samen oefenen en optreden. "Het is een gemeenschappelijke uitdaging, bereikt door een groep die uiteindelijk je vrienden en familie worden. We delen gevoelens zonder schaamte, huilen samen van vreugde of teleurstelling."

Magie en Trots

Maar niets kan tippen aan de magie van een optreden tijdens de Festa Major, de jaarlijkse dorpsfeesten op 28 juni. Berta's meest gedenkwaardige moment is de 'pilar caminant' - een wandelende menselijke toren die eindigt voor het stadhuis, met een spraakloze menigte en overstelpt door emotie. "Het is een zeer speciaal moment. Iedereen begint te huilen en elkaar te omhelzen, vol vreugde," beschrijft Berta.

Een ander hoogtepunt voor Berta was toen ze haar 'camisa avellana' (het officiële shirt van de colla) ontving, een teken van erkenning voor haar toewijding. Ook herinnert ze zich levendig de eerste keer dat ze deelnam aan hun grootste uitdaging tot nu toe: de 4d9f (een toren van 9 verdiepingen met 4 mensen per laag). "Ik was erg nerveus, maar de energie van de menigte en mijn collega's gaf me de moed, focus en kracht om mijn taak te vervullen."

Het is zo'n trotse verbintenis met haar Catalaanse erfenis die deze traditie onschatbaar maakt. "De menselijke torens zijn een belangrijk symbool van onze cultuur - uniek en wereldwijd herkenbaar," benadrukt Berta.

De Geest van een Casteller

Voor degenen die geïnteresseerd zijn om toe te treden tot de 'castellers' heeft Berta een eenvoudig advies: "Wees niet verlegen en vrees geen fouten. Er is plaats voor iedereen om iets moois op te bouwen, zowel de torens als de menselijke banden." Met een uur van mentale voorbereiding en een gedegen fysieke training, belichaamt Berta de vastberadenheid die nodig is om deze uitdaging aan te gaan.

"Ongeacht hoe lang ik dit al doe, ik word altijd nerveus voor een belangrijk optreden," geeft Berta toe. "We komen meestal een uur van tevoren samen om te ontspannen. Persoonlijk probeer ik goed gehydrateerd te blijven, vooral tijdens het zomerseizoen, en voldoende rust te nemen voor een optreden."

Of je nu kijkt of deelneemt, de menselijke torens van Catalonië zijn een waar schouwspel van menselijke wilskracht en culturele trots. Dankzij toegewijde deelnemers als Berta blijft deze traditie een onvervangbare schakel in de rijke erfenis van deze regio. Zoals Berta zegt: "De energie en de band die ons bindt, is ongelooflijk." Het is deze geest die de castells vormt en viert, een levend bewijs van wat mensen kunnen bereiken als ze samenwerken.‍